هنگامی که قهوه برای اولین بار در طی نیمه ی دوم قرن هفدهم به اروپا برده شد، بحث های زیادی را به وجود آورد. بسیاری از پزشکان اعلام کردند که قهوه سمی قوی است و باید خوردن آن ممنوع شود، ولی برخی اصرار داشتند که چیز بسیار خوبی است و قهوه خانه های زیادی در همه جا بر پا شد.

بر اساس تست های انجام شده بر روی حیوانات آزمایشگاهی، مقادیر زیاد قهوه مانند سم عمل می کند و نیز اثر سمی در کودکان دارد، ولی برای بزرگسالان که به طور معمول آن را می نوشند، بی ضرر است.

با ما در ادامه ی مطلب همراه باشید...

اگر از یک زیست شناس بخواهید که فهرست ضروری ترین مواد حیاتی را برایتان نام ببرد، «آب» را در مرتبه ی اول آن فهرست قرار خواهد داد. «آب» چیزی مطلقا ضروری برای تمام انواع و شکل های حیات است. هر موجود زنده، چه گیاه باشد و چه جانور، وابسته به «آب» است. تقریبا هفت دهم وزن بدن هر انسانی را «آب» تشکیل می دهد. در مورد گیاهان و جانوران دیگر نیز همین را می توان گفت و تقربا هفت دهم وزن بدن آن ها نیز از «آب» به وجود می آید.

در صورتی که انسان آب ننوشد، ظرف مدت بسیار کوتاهی خواهد مرد. چرا چنین است؟ و چرا «آب» برای ادامه ی حیات ضرورت دارد؟

علت نیاز هر موجود زنده به مقدار معینی آب، این است که یاخته ها، که واحد های بنیادی تشکیل دهنده ی موجودات زنده به شمار می روند، از مولکول های آب ساخته شده اند. بدون آب، این واحد های بنیادی، شکل کنونی خود را نمی داشتند و برای شکل کنونی حیات بی فایده بودند.

هر انسان بالغ، در طی روز، حدود دو و نیم لیتر آب، به صورت مایعات، و یک لیتر، به صورت غذاهای جامد (مانند میوه، سبزی، نان و گوشت) می خورد. البته لازم به ذکر است که این غذاها معمولا خشک یا جامد نیستند، زیرا 30 درصد از 90 درصد از آن ها را «آب» تشکیل می دهد.

علاوه بر این سه و نیم لیتر آبی که در روز وارد بدن می شود، بیش از 11 لیتر آب بین اندام های مختلف بدن در حرکت است و جا به جا می شود.

در درون رگ های بدن ما حدود پنج و نیم لیتر خون جریان دارد که بیش از سه لیترش از آب تشکیل می شود و همیشه این مقدار ثابت است. حتی اگر شخصی بعد از یک راهپیمایی طولانی در فصل تابستان احساس کند که دهانش به شدت خشک شده و آبی در بدنش باقی نمانده است، یا حتی اگر چهار لیتر آب نوشیده باشد، باز هم مقدار آب موجود در بدنش ثابت خواهد ماند.

از اینجا این نتیجه به دست می آید که ما هر اندازه هم که آب بنوشیم، باز هم قادر نخواهیم بود خود خودمان را رقیق سازیم.

منبع: دانستنیهای دانش آموز

حدود 1000 سال است که قهوه یک نوشیدنی مطبوع برای انسان است. در ابتدا قهوه در بین مردم غرب کشف شد و مشهور گردید و تا قرن شانزدهم به اروپا نرسید. ورود آن به اروپا آشوبی به پا کرد. زمانی آن را توقیف کرده و زمانی دیگر، آن را به عنوان دارو به کار بردند. تا سرانجام مجالس قهوه در انگلستان، آن را به عنوان یک نوشیدنی عمومی رایج کردند.

هنگامی که یک قوطی قهوه را می خرید، چیزی جز قهوه در آن نیست ولی انواع مختلف آن طعم های متفاوتی دارند. علت این امر ممکن است در نحوه ی تهیه، روش بو دادن و غیره باشد. ولی مهم ترین دلیل اختلاف مزه ی قهوه ها، مربوط به ترکیب دانه های آن است. قهوه هایی که در کشور های مختلف پرورش می یابند از نظر شکل و درجه متفاوت هستند. به عنوان مثال، قهوه در ارتفاع 450 تا 1800 متری پرورش می یابد. معمولا بهترین قهوه از بالاترین ارتفاع، 900 تا 1800 متری، تهیه می شود.

اما این تنها اختلاف در طعم قهوه ها نیست. قهوه در کشتزار های مختلف یک بخش از کشور ممکن است ویژگی های متفاوتی را دارا باشد. در تجارت قهوه، آن ها به دو گروه عمومی تقسیم می شوند: یک نوع که در برزیل پرورش یافته و به قهوه ی برزیلی موسوم است، ودیگری، قهوه ای که در دیگر کشور ها کشت شده و قهوه ی ملایم نامیده می شود.

به طور کلی نوع ملایم «Mild» بهتر از قهوه های برزیلی است، اما بسیاری از قهوه های برزیلی حقیقتا مرغوب ترند. هر نوع قهوه ای که می خرید ترکیب خاص خود را داراست. کار ترکیب و تهیه ی قهوه به مهارت زیادی نیاز دارد ولی ترکیبات مختلف طعم متفاوتی را ایجاد می کند.

دلیل مهم دیگر برای اختلاف در مزه ی قهوه ها مهارت در بو دادن است، یعنی این که نه زیاد بو داده شود و نه کم. روش آسیاب کردن قهوه نیز در مزه ی آن دخالت دارد. طبیعت، قهوه را تهیه، و انسان به آن طعم مطبوع را می دهد.